به گزارش ایلنا، محمدرضا زنوزی، سال‌ها مالکیت باشگاه گسترش‌فولاد را برعهده داشت. تیمی بی هوادار که مشخص نبود چرا مالک آن وارد فوتبال شده و چه هدفی را دنبال می‌کند. حامی مالی گسترش‌فولاد، هواپیمایی آتا بود. شرکتی که مالکیت آن را مالک باشگاه برعهده داشت. تنها عنوان گسترش‌فولاد، با آن هزینه‌های سرسام‌آور، حضور در فینال جام حذفی همراه با فرهاد کاظمی بود. اتفاقی که اگر آن را کنار چندین سال هزینه بی‌حساب و کتاب در باشگاه گسترش‌فولاد بگذاریم، نه یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود و نه عنوانی قابل توجه.

با پایان لیگ هفدهم، تراکتورسازی به بخش خصوصی واگذار شد. زنوزی بخش اعظمی از سهام این باشگاه قدیمی و پرطرفدار را خرید و وارد بازار نقل و انتقالات شد. او البته با حضور در تراکتورسازی، گسترش فولاد را رها نکرد. ابتدا نام این باشگاه را به ماشین‌سازی تغییر داد و سپس عوامل خود را در بخش‌های مختلف مدیریتی و فنی به کار گرفت. نمونه‌اش هوشنگ نصیرزاده که فصل قبل مدیرعامل گسترش‌فولاد بود و حالا ماشین‌سازی.

زنوزی در اتفاقی عجیب و در بی‌قانونی فوتبال ایران، مالکیت دو باشگاه لیگ برتری را برعهده گرفت. یکی علنی و دیگری نامحسوس و پشت پرده. این اتفاق را می‌توان با ذکر چند نکته اثبات کرد. یکی از آنها اسپانسری است که از باشگاه ماشین‌سازی حمایت می‌کند. نامی که روی پیراهن این تیم دیده می‌شود؛ هواپیمایی آتا که متعلق به زنوزی است و مالکیت آن را مالک باشگاه تراکتورسازی برعهده دارد.

دیگر نکته‌ای که دور زدن قانون توسط زنوزی را ثابت می‌کند، انتقال ساده و بی‌دردسر بازیکنان و مربی تراکتورسازی به ماشین‌سازی است. وقتی فیروز کریمی از هدایت ماشین‌سازی کنار رفت، رضا مهاجری جانشین او شد. مدیر فنی و سرپرست سابق تراکتورسازی که با تصمیم جان توشاک، حق نداشت با این تیم پرطرفدار همکاری کند.

انتقال بازیکنانی نظیر محمد اهل‌شاخه و هری فورستر که در تراکتورسازی و هفته‌های ابتدایی نیز بازی کردند، نکته دیگری است که نشان می‌دهد زنوزی همچنان مالکیت باشگاه ماشین‌سازی را بر عهده دارد. باشگاهی که خانه دوم بازیکنان مازاد تراکتورسازی محسوب می‌شود.

به ماشین‌سازی، حالا باشگاه نود ارومیه را نیز باید اضافه کرد. تیمی که در لیگ یک حضور دارد و از 4 بازی تنها یک امتیاز به‌دست آورده. گفته می‌شود این تیم نیز تحت مالکیت زنوزی اداره می‌شود، چون روی پیراهن نود ارومیه هم هواپیمایی آتا تبلیغ شده. یعنی زنوزی در لیگ برتر و لیگ یک، سه باشگاه را اداره می‌کند که این اوج بی قانونی در فوتبال ایران را نشان می‌دهد. اتفاقی که نمونه‌اش را هیچ جای جهان نمی‌بینیم. مگر اینکه یک مالک، چند تیم در لیگ‌های مختلف یا سطوح گوناگون یک کشور داشته باشد.

نکته اصلی اما تیم‌داری زنوزی در دو باشگاه لیگ برتری است. برای فدراسیون، یا این مساله اثبات نشده یا نمی‌‌خواهند اثبات شود. اتفاقی که بخصوص در بازی رو در روی دو تیم، بیشتر از همیشه ذهن‌ها را به سمت بی‌قانونی می‌کشد و همه چیز را زیر سوال می‌برد.